Rozdział XLIV

- Otworzę! – krzyknął Bartek. Po tym jak wróciliśmy, zajęłam się robieniem sałatki.
- Niespodzianka! – usłyszałam. Wyszłam na przedpokój i zobaczyłam Piotrka i jakiegoś chłopaka.
- Piotruś! – rzuciłam mu się w ramiona. Nie widziałam go od czasu szpitala. – Co ty tutaj robisz?
- Dopiero wróciliśmy z Egiptu. – uśmiechnął się. – Poznajcie się.. To jest Patryk, mój chłopak, a to Luśka i Bartek. – przedstawił nas.
- Miło mi Was poznać – przywitał się. – Nareszcie się spotykamy, dużo o Tobie słyszałem. – zwrócił się do mnie.
- Mam na dzieję, że nic złego..- uśmiechnęłam się.
- Nie, nie – odpowiedział szybko.
- Wchodźcie – zaprosiłam ich do salonu. – Zaraz przyjadą Natka i Pit.
- Wiemy, rozmawialiśmy z nimi. Lilka z Wojtkiem też będą. – usiedli przy stole. I ciekawe co ja teraz zrobię. Sałatka to zdecydowanie za mało na tyle osób. Problem się rozwiązał, gdy przyszli z kilkoma pudełkami pizzy. Siedzieliśmy jak zwykle, rozmawiając i śmiejąc się. Po 2 godzinach, musiałam się przewietrzyć, więc wyszłam na balkon. Oparłam się o barierkę.
- Jak za dawnych czasów, nie? – po chwili dołączył do mnie Piotrek.
- Z wyjątkiem tego, że wtedy nie było chłopaków.
- Ty i Bartek..
- Nie. – przerwałam mu – Jestem jego..
- .. rehabilitantką. – dokończył za mnie. – Tylko?
- Jesteśmy przyjaciółmi.. – powiedziałam, nie dość przekonująco. Uniósł brwi. Wkurzało mnie to, że zna mnie, aż tak dobrze. – Może, może coś ostatnio do niego poczułam, ale to bez znaczenia. Jest moim pacjentem, wiesz jaki mam stosunek do pacjentów.. i sportowców. – dodałam. – Poza tym on też traktuję mnie wyłącznie jako przyjaciółkę i z kimś na dodatek kręci.
- Jesteś pewna, że on nic do Ciebie nie czuję? – spytał, patrząc na mnie uważnie.
- Tak, a jak  Ci się układa  z Patrykiem? Wyglądacie na szczęśliwych – uśmiechnęłam się.
- Typowa Luśka w czasie trudnej dla Ciebie rozmowy, automatycznie zmieniasz temat. Z Patrykiem jesteśmy szczęśliwi.
- Cieszę się. Chodź do domu, bo zamarzniemy. – weszłam pierwsza. Było zdecydowanie zbyt zimno, by rozmawiać na balkonie. Nasi goście wyszli koło 1. Nie miałam na nic siły, ale Bartek był na tyle kochany, że posprzątał. Siedziałam z nogami na stole, dopijając wino, gdy opadł obok mnie.
- Jestem wykończony. – westchnął, zabierając mi kieliszek.
- Idę się wykąpać. – mruknęłam, podnosząc się niechętnie. Weszłam do wanny i się rozpłynęłam, o tym właśnie marzyłam. Wyszłam dopiero, gdy woda zrobiła się zimna.
- Dobranoc. – weszłam do salonu. Bartek spał na kanapie. Nie budziłam go, tylko przykryłam kocem. Patrzyłam przez chwilę na niego. Wyglądał, tak słodko. Cóż, Ewelina jest szczęściarą…


Obudziłam się koło 9 i patrzyłam w sufit. Nie ma to jak własne łóżko. Niestety, nie mogłam leżeć tak wiecznie. Wstałam i wyszłam do kuchni. Bartek brał prysznic, więc zabrałam się za robienie śniadania. Zdobyłam się na odwagę i postanowiłam zrobić naleśniki. Zdziwiłam się ogromnie, gdy pierwszy mi się udał, a potem drugi i trzeci...
- No nie mów, że robisz naleśniki.. – mój współlokator wszedł do kuchni.
- Zrobiłam trzy.. Z czego tak się cieszyłam, że zepsułam kolejnego. Ale teraz już mi wychodzą – oznajmiłam dumnie.
- Jestem pod wrażeniem – zaśmiał się.
- Dziękuję. – odpowiedziałam skupiona na patelni.
Po śniadaniu od razu ruszyliśmy w drogę do Bełchatowa, gdzie mieliśmy zarezerwowaną halę. Dojechaliśmy prosto pod nią. W wejściu minęliśmy się z chłopakami, którzy właśnie skończyli trening.
- Jak dobrze, że wróciliście! – ucieszył się na nasz widok Mariusz.
- A cieszysz się z tego, aż tak bo.. – zaśmiał się Bartek.
- Mam do Was ogromną prośbę. Chodzi o to, że znów musimy wyjechać. Chcieliśmy zostawić Arka u Winiara, ale uparł się, że chce do Was. – wyjaśnił – Ale jeśli nie da rady, albo to jakiś problem…
- Żaden problem – przerwałam mu. – I tak jesteśmy w domu. Kiedy go przywieziecie?
- Dzisiaj? – powiedział niepewnie.
- Ok. Będziemy w domu, gdzieś za 2 godziny bo musimy wstąpić do Winiara po Czuczi i możesz go przywieźć.
- Nie wiem jak Wam się odwdzięczymy. – pokręcił głową.  
- Daj spokój. – uśmiechnęłam się.
Skończyliśmy ćwiczenia i dwie godziny później byliśmy już z Czuczi w mieszkaniu. Mariusz i Paulina zaraz potem byli już u nas.
- No to co robimy? – spytałam Arka, gdy zostaliśmy w trójkę. – Może pójdziemy na łyżwy?
- Tak! – krzyknął zadowolony. Ubraliśmy się i już pół godziny później byliśmy w drodze na lodowisko.
- Ostrzegam, że dawno nie jeździłem. – powiedział Bartek, gdy wychodziliśmy z samochodu.
- Nie martw się, ja na łyżwach byłam ostatnio jakieś 5 lat temu. – pocieszyłam go. Okazało się, że Arek jeździ najlepiej.
- Luśka! – usłyszałam za sobą, gdy mieliśmy zamiar schodzić z lodu. Chciałam się odwrócić, ale straciłam równowagę i gdybym nie przytrzymała się Bartka, wylądowałabym na tyłku.
- O cześć – w końcu powoli się obróciłam i zobaczyłam Majkę, jadącą w naszym kierunku z.. Eweliną.
- Hej. – przywitała się ta druga, bardziej kierując to w stronę Bartka. - Opiekujecie się Arkiem?
- Tak, Mariusz i Daga musieli wyjechać – odpowiedział im mój współlokator.
- Luśka, musimy koniecznie powtórzyć wspólne zakupy. Jeszcze nigdy nie kupiłam tak fajnych ciuchów.
- Nie ma sprawy – uśmiechnęłam się.
- A my może w końcu wyskoczymy na tą kawę lub drinka? – Ewelina popatrzyła na Bartka. – Masz czas dzisiaj wieczorem?
- Wiesz co.. Dzisiaj jest u nas Arek..
- Zajmę się nim przecież – przerwałam mu. Wolałam, żeby szedł i się dobrze bawił, niż siedział z nami myśląc, że mógłby teraz być z dziewczyną, która mu się podoba.
- Naprawdę? – spytał, chcąc się upewnić.
- Pewnie.
- To co o 20 w „Valentino”? – Ewelina, była przeszczęśliwa.
- Ok. – uśmiechnął się do niej. Pożegnaliśmy się z nimi i zeszliśmy z lodowiska.
- Ulepimy bałwana? – Arek pociągnął mnie za kurtkę z miną szczeniaka, gdy byliśmy już przed blokiem.
- Nie zimno Ci? – spytałam. Pokręcił tylko głową.
- To chodź, ulepimy takiego na podobieństwo Bartka. – zaśmiałam się.
- Ej. – oburzył się i rzucił we mnie śnieżką.
- Chcesz wojny? – przymrużyłam oczy.
- Nie masz ze mną szans. – wyszczerzył się. I tak zaczęła się prawdziwa wojna na śnieżki. Arek jedynie stał i patrzył na nas śmiejąc się.
- Dobra! – krzyknęłam, gdy byłam już cała mokra. – Remis. Lepmy tego bałwana, bo się ciemno robi.
Po 30 minutach weszliśmy do mieszkania i szybko się przebraliśmy.   
- Ale było fajnie! – Arek jadł naleśniki z wielkim uśmiechem na twarzy. Siedziałam z nim w kuchni przy stole, w czasie gdy Bartek szykował się do wyjścia.
- I jak? – stanął przed nami. Ubrał ciemne jeansy i jasno niebieską koszulę z niezapiętymi górnymi guzikami. Aż się zadławiłam sokiem, gdy go zobaczyłam. Wyglądał naprawdę świetnie.
- Gdzie idziesz? – spytał Arek.
- Bartek idzie na randkę. – odpowiedziałam z uśmiechem.
- Będzie się całował?
- Na pewno. - szepnęłam.
- To nie jest randka. – zaprzeczył szybko. – Już po 18.. Ja uciekam. Na pewno nie masz nic przeciwko?
- Poradzę sobie.. Idź i baw się dobrze. – miałam coś przeciwko i to nawet dużo, ale nie mogłam nic zrobić. Miałam powiedzieć „Zostań bo jestem cholernie zazdrosna”. Zamiast tego patrzyłam jak wychodzi z mieszkania.
- Zagramy w coś?
- Pewnie. Idź znajdź jakąś grę. Bartek ma ich pełno, a ja pozmywam szybko. – powiedziałam dopijając sok. Po godzinie ktoś zadzwonił do drzwi. Poszłam otworzyć.
- Cześć – zobaczyłam uśmiechniętego Mata – Co tam rehabilitantko? Jest Bartek?
- Nie, artysto-piłkarzu..  – pokręciłam głową. – Przekazać coś?
- Boję się, że znów zapomnisz, więc przyjdę później.
- Mateusz! – Arek wyszedł na przedpokój – Zagrasz ze mną w grę, bo Luśka cały czas przegrywa.
- Wiesz, dziewczyny już tak mają – uśmiechnął się. – Mogę? – zwrócił się do mnie.
- Skoro musisz.. – przepuściłam go w drzwiach.

Oczami Bartka…
Wszedłem niepewnie do restauracji. Nie pamiętam kiedy ostatnio byłem na spotkaniu z jakąś dziewczyną , inną niż Aśka. Rozejrzałem się, ale Eweliny jeszcze nie było. Zająłem wolny stolik przy oknie. Po chwili weszła do lokalu i zaczęła szukać mnie wzrokiem. Wstałem i pomachałem do niej.
- Cześć – odsunąłem jej krzesło.
- Dziękuje. – uśmiechnęła się. – Luśka na pewno nie ma problemu z tym, że zostawiasz ją samą z Arkim?
- Nie, najmniejszego. – odpowiedziałem. – Zamawiamy cos? – podałem jej kartę dań z której wybraliśmy potrawy dla siebie.
- Jak kolano? – spytała.
- Coraz lepiej. Luśka twierdzi, że może już w styczniu zacznę treningi z chłopakami.
- Naprawdę? To cudownie. Długo już z nią mieszkasz?
- Kilka miesięcy, tak jest prościej. Mamy codziennie ćwiczenia na które musiałaby dojeżdżać z Warszawy..
- Musiała wiele poświęcić. Nie ma nikogo?
- Wiem i jestem jej ogromnie wdzięczny. A teraz obecnie jest sama. – ale ma kogoś na oku.. Ciągle zastanawiałem się kogo miała na myśli.
- A jak się trzymasz po rozstaniu? Karol mówił, że zakończyłeś naprawdę długotrwały związek.
- W  porządku, a u Ciebie?
- Na początku było ciężko. Był pierwszym mężczyznom, któremu wyznałam pierwsza miłość. – uśmiechnęła się na to wspomnienie. – Nie żałuję, że to zrobiłam. Gdyby nie to, może nigdy nie bylibyśmy razem. – przestałem jej słuchać. Wciąż powtarzałem w myślach jej ostatnie słowa. A co jeśli właśnie ze mną i Luśką tak będzie. Może przez to, że jej nie powiem przekreślę szansę na wspólny związek? A może powinienem zaryzykować? Ale co jeśli ona do mnie nic podobnego nie czuję i zepsuję to co jest obecnie.
- Byliście wcześniej przyjaciółmi? – spytałem. Skinęła jedynie głową, upijając sok. – Nie bałaś się, że Wasza przyjaźń nie przetrwa tego, jeśli on nie odwzajemni Twoich uczuć?
- I przez strach miałam tkwić w tym, patrząc jak umawia się z innymi? – popatrzyłem na nią uważnie. Miała całkowitą rację. Ale co z tym facetem, którego ma na oku. Byłem bardzo ciekawy, kim on jest. Większość czasu spędzała ze mną, a o kimś nowopoznanym pewnie by mi powiedziała. A może… Nie, to nie możliwe. Gdzieś głęboko w środku miałem nadzieję, że mówiła o mnie. Przecież nie wiedziała co do niej czuję.
- Muszę iść, przepraszam.. – wstałem i wyciągnąłem portfel. – Jesteś naprawdę świetna i możemy zostać przyjaciółmi, ale teraz musze coś załatwić.
- Ok.. – powiedziała zdezorientowana.
- Odwieźć Cię?
- Nie, mieszkam nie daleko. Idź jej powiedź. – uśmiechnęła się. Spojrzałem na nią pytająco, ale jedynie się zaśmiała. Wyszedłem szybko z restauracji i po 30 minutach byłem już w mieszkaniu. Gdy wszedłem do salonu zobaczyłem ją z Arkiem i.. Matem.
- Cześć – przywitała się nie odwracając wzroku od telewizora. – Jak tam na randce?
- W porządku. – odpowiedziałem. Stałem i patrzyłem na nich. No tak.. Nie pomyślałem o Mateuszu. Ostatnio ich relacje się zmieniły, nie piorunują się na każdym kroku wzrokiem..
Poczułem wibrację, więc szybko odebrałem.
- Bartek? – usłyszałem załamany głos Pita.
- Co jest?
- Ślubu nie będzie..

__________________________
Przepraszam, że tak długo musieliście czekać, ale mam teraz tak dużo spraw na głowie, że nie miałam czasu na nic.. Kolejny prawdopodobnie w weekend :) I dziękuję za wszystkie miłe komentarze, naprawdę dają mi ogromną motywację :)