Rozdział LVI

Oczami Luśki…
Wróciłam do domu z nowymi zasłonami. Jak może mu się podobać taki odcień? Po lekkiej kłótni ustąpiłam. W końcu to było jego mieszkanie. Ku mojemu zdziwieniu mieszkanie było puste. Weszłam do salonu i krzyknęłam ze strachu. Na ekranie widniała postać z najgorszego horroru jaki kiedykolwiek oglądałam. Usłyszałam, że ktoś wchodzi do domu.
- Zabije cię! – krzyknęłam – Musiałeś zatrzymać akurat w tym momencie?! Zawału prawie dostałam. – wyłączyłam szybko telewizor i wyszłam na przedpokój. Stał przede mną, dziwnie na mnie patrząc. – Stało się coś?
- Wróciłem do treningów, z kolanem jest lepiej, więc możesz wracać do pracy w Warszawie.. – powiedział patrząc mi w oczy – Trener Nawrocki wyśle Ci wynagrodzenie.
- Co? - spytałam, marszcząc brwi.
- To koniec. Spakuj się i wyjedź. – minął mnie i wszedł do łazienki, trzaskając drzwiami. Stałam jak wryta, nie wiedząc co się dzieję.
- Powiesz mi dlaczego się tak zachowujesz? – krzyknęłam. Cisza. – Brawo.. Bardzo dojrzałe zachowanie.. – pokręciłam głową.- Nie możemy porozmawiać? – nie dawałam za wygraną. O co chodziło? No chyba, nie o te zasłony.. Wyszedł po chwili i stanął przede mną. Wydaje mi się, czy patrzy na mnie z obrzydzeniem?
- Nie mamy o czym rozmawiać. Chcę żebyś wyjechała stąd jak najszybciej i nie wracała. Chce zapomnieć, że kiedykolwiek Cię spotkałem. – powiedział głosem kompletnie wypranym z emocji. Oczy zaszły mi łzami.
- Ale co ja takiego zrobiłam? – krzyknęłam, czując, że po policzku spływa mi łza.
- Zastanów się, a potem opuść moje mieszkanie. – odwrócił się na pięcie i ruszył w kierunku kuchni. Patrzyłam jeszcze chwilę na niego, po czy weszłam do pokoju i zaczęłam się pakować. Dobrze, skoro chce, żebym się wyprowadziła to tak zrobię. Zabrałam rzeczy z łazienki i zamknęłam torbę. Zostawiłam komplet kluczy na szafce i bez słowa wyszłam z mieszkania. Wpakowałam torbę do bagażnika. Odwróciłam głowę i popatrzyłam w kierunku okna. Stał w nim Bartek, gdy zorientował się, że go widzę szybko zasłonił firankę. Wsiadłam za kierownicę i dopiero teraz zdałam sobie tak naprawdę sprawę z tego co się wydarzyło. Łzy, które do tej pory powstrzymywałam płynęły teraz cieniutkimi strumieniami. Oparłam głowę o siedzenie, próbując się uspokoić. Co się stało? Co ja mu takiego zrobiłam, że patrzył na mnie jak na jakiegoś oślizgłego karalucha? Doprowadziłam się do porządku i ruszyłam.

Po 2 godzinach byłam w  mieszkaniu. Nie wiedziałam co ze sobą zrobić. Wyciągnęłam telefon i wybrałam numer  Natki.
- Słucham – usłyszałam jej głos.
- Cześć.. Co robisz? – spytałam z wielką gulą w gardle. Nie płacz, powtarzałam sobie w myślach.
- W sumie.. Miałam do ciebie dzwonić – powiedziała radośnie. – Chcieliśmy w niedziele przyjechać i coś wam powiedzieć..
- Jestem w Warszawie.. Wpadniesz do mnie z Lilką? – pociągnęłam nosem żałośnie.
- Stało się coś? Lilki nie ma.. Andrzej zaprosił ją na weekend do Bydgoszczy. Zaraz będę. – wyjaśniła i się rozłączyła. Opadłam z powrotem na kanapę i nie wstawałam dopóki nie usłyszałam dzwonka do drzwi. Niezgrabnie zeszłam i otworzyłam.
- Boże co się stało? – Natka patrzyła na mnie przerażona. Weszłyśmy do salonu.
- Rozstałam się z Bartkiem.. – westchnęłam załamana.
- Co? – krzyknęła. – Co się stało? – wzruszyłam ramionami.
- Nie mam pojęcia.. Wróciłam do domu, a on powiedział, że nie chce mnie znać – próbowałam jej wyjaśnić, ale byłam w takim stanie, że nie wiele zrozumiała. Przytuliła mnie jedynie i czekała, aż się wypłacze. Uspokojenie zajęło mi dobre 20 minut. Opowiedziałam jej dokładnie to co powiedział Bartek.
- I nie mówił o co mu chodzi? – zapytała, nic nie rozumiejąc.
- Nie – westchnęłam. – Przecież ja nic nie zrobiłam! Wychodzę wszystko jest ok, wracam a on mi mówi, że nie chce mnie znać! – krzyknęłam załamana.
- Musisz z nim porozmawiać i to wyjaśnić..
- Ja nic nie muszę. Nic nie zrobiłam.. – wytarłam twarz i wstałam. – Chciałaś mi coś powiedzieć..
- Wyobrażałam sobie, że ten moment będzie inaczej wyglądać.. Miał być Pit, a ty miałaś być szczęśliwa..
- Oj daj spokój.. – pokręciłam głową. – Mów co się dzieje..
- Jestem w ciąży! – pisnęła szczęśliwa.
- Co? Naprawdę? – zasłoniłam usta dłonią. – O mój Boże.. Gratuluję! – krzyknęłam, przytulając ją. - Od jak dawna wiesz?
- Wczoraj byłam u lekarza.. – promieniowała radością.
- Tak się cieszę.. – westchnęłam z uśmiechem na twarzy.


Oczami Bartka…
- Bartek spokojniej! – krzyknął trener, po kolejnej zagrywce w aut. Nie mogłem się skupić. Wciąż myślałem o Luśce, co powodowało we mnie taką złość, że nie kontrolowałem swojej siły.
- Co jest, stary? – podszedł do mnie Winiar, klepiąc mnie po ramieniu.
- Nic. – burknąłem i ruszyłem w stronę krzesełek. Nie dał za wygraną i szedł za mną.
- Stało się coś? Dlaczego jesteś taki zdenerwowany? – nie dawał mi spokoju. Usiadł na krzesełku obok i patrzył na mnie, czekając na odpowiedź.
- Nie chce o tym gadać. – wycedziłem przez zęby.
- Coś z Luśką?
- Winiar! – krzyknąłem, wstając. – Daj mi święty spokój! – kopnąłem w piłkę i ruszyłem w stronę szatni.
- Gdzie idziesz? Trening się jeszcze nie skończył!
- Ja skończyłem. – odpowiedziałem stanowczo. Wszedłem do szatni i walnąłem pięścią o metalową szafkę. Zdjąłem przepoconą koszulkę i usiadłem na ławce, chowając twarz w dłonie. Muszę się uspokoić. Nie może cierpieć przez to siatkówka. Nie mogę zawalić już na starcie tylko dlatego, że kobieta, którą kochałem przespała się z sąsiadem.. Kurwa! Nie byłem w stanie się uspokoić. Przebrałem się i wyszedłem na parking.
- Bartek stój! – dogonił mnie Winiar. Ten to potrafi być upierdliwy.. – Chodź pójdziemy na kawę..
- Chce zostać sam.. Tak ciężko to zrozumieć?! – wycedziłem przez zęby.
- I co chcesz niby zrobić? Wsiąść do auta i spowodować wypadek, czy iść pieszo i rozwalać wszystko po drodze?! – on też już był zdenerwowany. – Chodź. – powiedział tonem nie znoszącym sprzeciwu. Wiedziałem, że nie ustąpi, więc ruszyłem za nim. Doszliśmy w ciszy do jednej z bełchatowskich restauracji.
- Powiesz mi co cię tak zdenerwowało? – uniósł brwi.
- Rozstałem się z Luśką. – rzuciłem, upijając piwo.
- Co? – był wyraźnie zdziwiony. – Ale co się stało? Byliście przecież idealną parą..
- No cóż.. – zaśmiałem się ironicznie. – Zdradziła mnie.
- Co? – tym faktem był jeszcze bardziej zdziwiony. – Luśka?
- Tak.. Święta, idealna Luśka, po której nikt się tego nie spodziewał. Przespała się z naszym sąsiadem.
- Z tym całym Matem? Oni się podobno nie lubili.. – Misiek zakrył twarz dłonią.
- To im widocznie nie przeszkadzało.. – warknąłem.
- Rozmawiałeś z nią? Skąd w ogóle o tym wiesz?
- On sam mi powiedział.. O czym miałem z nią rozmawiać? Miałem słuchać tego, że tak jakoś wyszło, że tego nie chciała i że mnie kocha? Misiek ja i tak już czuję się upokorzony..
- To mi nie pasuje do Luśki.. Zdrada? – zmarszczył brwi.
- Też tak myślałem.. Moja Luśka? Niemożliwe, przecież ona jest taka perfekcyjna. A tu widzisz.. przyprawiła mi rogi z moim sąsiadem. – zaśmiałem się.
- Stary.. nawet nie wiem co powiedzieć.. – pokręcił głową, patrząc na mnie ze współczuciem. Tego właśnie chciałem uniknąć.. Takiego spojrzenia..
- Ja spadam.. Chce zalec na kanapie z piwem przy dobrym filmie. Przynajmniej nie będę musiał o tym myśleć. – westchnąłem, wyjmując portfel.
- Odwiozę cię.. – również wstał i ruszył za mną. Doszliśmy do jego samochodu i w milczeniu dojechaliśmy pod mój blok. – Na pewno chcesz być teraz sam?
- Na pewno.. Dzięki. – pożegnaliśmy się i wysiadłem. Wszedłem po schodach ze spuszczoną głową.
- Cześć – usłyszałem głos Aśki. Podniosłem wzrok i ją zobaczyłem. Stała przed drzwiami i widocznie na mnie czekała.